Nieuw leven

Het is vrijdagochtend 7 uur en ik ga in de trein tegenover een jonge vrouw zitten. Ik blader wat door Facebook en schrijf wat in mijn schrift. Eigenlijk zijn het dingen die ik vaak doe, maar deze ochtend is het anders. Want mijn aandacht wordt steeds naar die vrouw toegetrokken. Ze appt continue en regelmatig wrijft ze over haar zwangere buik. Voorbij Utrecht zie ik dat ze onrustiger wordt en regelmatig haar adem met een pufje naar buiten laat komen. Iets in me weerhoudt me om haar aan te spreken. Is het de nu wel overvolle coupé, mijn gene om te dichtbij haar te komen? Ik weet het niet. Op Amstel staat ze op en loopt naar de uitgang. Binnenin mij denk ik, waarom heb ik haar niets gevraagd, wat water aangeboden, contact gemaakt?

De trein staat stil bij het Centraal Station Amsterdam, ik stap uit en ik zie haar tegen een muurtje aanhangen. Ik loop naar haar toe en vraag of ik iets voor haar kan doen. Met haar ogen vol tranen vertelt ze me dat ze vluchtelinge is, 38 weken zwanger en dat haar broek helemaal nat is. Ik ren naar een man in een felgele jas met NS erop, vraag of hij kan helpen en in een mum van tijd staan er vier mannen om ons heen die allemaal op hun eigen manier reageren. De een schrikt als ik vertel dat de vliezen van mevrouw zijn gebroken, de ander vraagt wat zij nodig heeft en belt vervolgens een ambulance. We ondersteunen haar samen naar een bankje en ik sla mijn arm om haar heen, praat rustig tegen haar en zeg dat ze heel hard in mijn hand mag knijpen als ze pijn heeft. En dat doet ze direct. Het duurt een tijdje maar daar komen uiteindelijk twee ambulance broeders het perron op. Een gaat naast mevrouw zitten en vraagt het een en ander en stelt daarna voor om de warmte van de ambulance op te zoeken. Daar gaan ze wel een plan maken hoe verder. Ik glimlach. Een plan maken voor een vrouw die op het punt staat om te bevallen, is volgens mij niet mogelijk, de natuur dient zich aan, dat IS het plan. Nog net vang ik op naar wel ziekenhuis ze vervoerd zal worden en praat nog even na met de mannen van de NS. Ik krijg koffie en een croissant van ze, hoe lief!

Het is nu zondag en nog steeds gaat zij door mij heen. Heeft ze misschien kleertjes nodig, een kinderwagen, een bedje? Ik bel het ziekenhuis en word doorverbonden met de afdeling verloskunde. Daar mogen ze niets over haar vertellen omdat ik geen familie ben.

Dag mooie lieve vrouw. Ik wens je veel geluk met het nieuwe leven dat je gegeven hebt. Doorgegeven hebt. Dankjewel dat ik even dichtbij je mocht zijn en toch iets voor je heb kunnen doen.