Liefdevolle herinneringen

Vandaag had ik een bijzondere ontmoeting met een man en een vrouw die elkaar na 60 jaar weer tegenkwamen en waarbij de liefde nog net zo vol aanwezig was als toen. Twee oudere mensen, die zo volop in het leven staan en levendig zijn, wat een cadeautje om daar dichtbij te kunnen zijn. Glinsterende ogen, enthousiaste dankbare verhalen. Het trouwalbum op de lage tafel. Ik zit direct in het verhaal van toen en krijg kippenvel als ze vertellen dat het gewoon een sprookje was toen zij met elkaar trouwden. De herinnering is nog net zo levendig als toen het ja woord werd uitgesproken. Het gaat over liefde, heel dichtbij iemand kunnen zijn en het pure verhaal horen. Ik voel de liefde, er zit geen verhaal tussen. Het is. Voor mij zijn dit soort onverwachte ontmoetingen, waar het verhaal als vanzelf stroomt en gedeeld wordt, cadeaus. Dat ik deze emoties van heel dichtbij kan meemaken en waarin ik zo zie hoe blij mensen met elkaar zijn. Als ik dit soort verhalen hoor word ik teruggebracht naar het verhaal van mijn ouders. Die niet met elkaar mochten trouwen en die dat toch deden. Het verhaal waarin juist nooit de emoties werden getoond en waarin met ingehouden buik het leven werd geleefd. Althans, in mijn beleving. Het is niet zomaar dat ik juist zo geniet als twee mensen openlijk hun liefde voor elkaar uitspreken en laten zien wat er is, wat gevoeld wordt, of in ieder geval, getoond wordt. Als je uitspreekt dat je van elkaar houdt, dat iets je spijt, of dat je gewoon diep van binnen dankbaar bent dat iets over is. Dat. Zo openlijk, kunnen vertellen. Dat is de uitdaging. Zo herkenbaar. Menselijk.
Be You Ti Ful! Have a lovely day.